La Corda De Promo

14 Kasım 2012 Çarşamba

Büyüyünce ne olacaktık sahi?

Uzun zamandır yazmamıştım.Cümleler aklımdan öyle hızlı geçiyor ki,toplamaya gücüm yetmedi.Hızla nereye gittikleri hakkında hiç bir fikrim yoktu,ta ki bugüne kadar.Beni buraya çağırıyorlardı demek,yazmaya...İhtiyacım olan tek şeye desem abartmış olmam sanırım.Bir şey bekliyordum esasen,ne olduğunu bilmediğim bir şey..Sanırım bu kez buldum,yaydan çıkan 'söz'.Aradığım buydu.Buyurun eşlik edin..
Mükemmel olmasa da güzel bir çocukluk geçirdim,şımartıldım evin en küçüğünün haklı gurur duygusuyla.Bakmakla görmek arasındaki ayrımımı ilk o yıllarda yaptım.Gördüğüm şeyler üzse de,çocukluk umudumu yitirmedim,tıpkı bugün gibi.O yıllardan bugünüme kalan en güzel şeylerden biri de ,gözlemlerimdi belkide.Bu yüzdendir küçük yaşımda büyük olmam.Bilmiştim evet,halâ öyleyim ama görmediğim hiç bi'şeyi bilmedim ben.Su savaşı da yaptım,saklambaç da oynadım,piknik de yaptım..Eksikleri vardı muhakkak ama özlem duyulacak kadar da güzel bir çocukluktu.İşte o yıllara ait anlam veremediğim tek şey,büyüklerin küçülme hayalleriydi.Anlamıyordum.Hem de tam ben büyümek için annemin topuklu ayakkabılarına el atmışken.Terslik yok muydu sizce de? Aklım ermiyordu.
Şimdi anlıyorum herkes gibi.Büyümek hem güzel hem kötü bir şeymiş.Öğrendiğim bir şey varsa o da,insanın büyüdükçe daha çok düşündüğüdür.Keşke aklım ermese şimdi de.Gördüğüm kötü şeylerden korkup ilk anneme sarılsam.Büyüyünce kime sarılacağını bilemiyor insan,dik durmak adına,mutlu görünmek adına belki.Yine kendine sarılıyor.
Gökyüzüne olan hayranlığımı bilmeyeniniz yoktur.Küçüklüğümden beri sevdiklerimi yıldızlarla eş tuttum,hayatıma giren herkese bir yıldız verdim,onlar bunu bilmedi.Kocaman bir gökyüzüm vardı.Bulutlu günlerim olmadı değil,yalnız kalmak istediğim zamanlardı o anlar.Ama gökyüzüne baktığımda onları görebileceğim anları biliyordum.En sevdiklerim en büyük olanlardı.Büyük yıldızlar hiç kaybolmaz sanıyordum ben.Ama kayboldular? Hem de çok uzağa gittiler,göremez oldum.Sadece bir kaç tane büyük yıldızım kalmıştı,ya onlarda kaybolursa diye endişeyle sevdim hep.En kötü şeymiş endişe.Kıyamadığım için avucumda sakladım onları,yanımda olurlarsa hiç gitmezler diye düşündüm.Gece uyumadan önce ve sabah kalktığımda tek tek sayıyordum,hepsinin yanımda olduğunu görünce bende oluşan mutluluğun tarifini bulabilmiş değildim henüz.Oysa son zamanlarda,çok tuhaf şeyler olmaya başlamıştı.Yıldızlarımdan biri ışığını yitirmeye başlamıştı.Anlam veremedim.Ne yaptıysam,eski parlaklığına kavuşamamıştı.Korkuyla o an yüzleştim..
Evet,bir yıldız daha kaydı,hem de avuçlarımdan.Şimdi Güneşin doğmasını bekliyorum,umarsızca.
Geri gelir mi dersiniz?